Silosoof

Ik lees te weinig [boeken]
Zoek roes in ronde hoeken
Scan versnipperd, los gekaft
Beul mezelf te zelden af
 
Mijn kern is bulk, en net
Van daaruit gulpt gedempt gebrul
Langs op middenpaden platgetrapte
Toegelaten schutterskieren, in ooit gulzig-gulle
En met jongensdroom gevulde, geërozonegeerde,
langzaamaan geleegde, golfgedweeë schommelschulp
 
Een dichtgestikt ik dat stikt, dat duwen doet en wikt
Verzwegen wordt en weggezogen, dobbert weg in zoute,
zalig- en tot nut verklaarde, zand om zand verloren
Salarizeeër mensmatroos-ontreddersvloten
 
Waarin ik blijf, verblijf, een sample-aar, een simpelaar
Die zwicht, gewillig, onder loos-gewicht, van een sporadisch
En latent verplicht stamelspatgedicht, waarin noblesse
N'oblige plus, maar doet speuren en ontsporen
 
Ik ben het kafferkoren [Sorge]
Met die kleinplastieken maag-inhoud
Tussen-klanken waar ik thuis moet horen
Kom ik ademloos verteer verstoren
 
Sleep mee gewetenswaardigheden
En trek mijn letters door het geribbeld,
natte zand, ver weg van netto, nettenwetten
Van het monetairannieke, geldigmakend
Levensmoeë, tel-barend verstand


Zalfsteen

(naar aanleiding van de Rinke Tolmanprijs
2020, met als thema 'zwerfkei') 

Ontdooiend stilaan omgedoopt tot wij- of zijlandbaken
Zo onontdekkend zwervend toch nog ergens geraken
En de hitte je hier riddert tot zichtbaar zwaargewicht

De grens waaraan je ligt, heeft tijdelijk twee kanten
Maar jij draagt nu al eeuwenlang zoveel varianten

Als verhalenbron van zowel trots als weggerolde waarde
Of schampsteen op de hoek waar men de liefde, strijd verklaarde
Of, als roerloze herinnering aan een kindertijd der aarde

Jij meegesleurd onwrikbare, tot hier geschoven thuis
Soort contraklok-betoger tegen wijzerzin-gedruis

Door hier simpelweg op post te blijven luisterbed van troost
Ben jij er voor wie onderweg bij jou bewust, vertraagd verpoost